tag:blogger.com,1999:blog-10656326520958402422024-02-20T09:37:30.908+01:00Katty krabbeltHier krabbel ik neer wat me opvalt, de tips die ik vind, wat ik beleef, ... Hopelijk heb je er wat aan. Mochten ineens alle blogberichten verdwenen zijn, dan heb ik of iets naar de bliksem geholpen, of ben ik met onderhoud/vernieuwingen bezig.Unknownnoreply@blogger.comBlogger114125tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-22355285559373764182016-03-05T14:14:00.000+01:002016-03-06T13:48:15.723+01:00Een pleidooi voor het sprookjeOp 27 februari was het "vertel eens een sprookjesdag" en naar aanleiding hiervan schreef Liesje Berteloot op de Femma-blog een interessante bijdrage. Wat mij vooral opviel, was dat Liesje het niet voor sprookjes heeft. Ze schrijft onder andere, dat prinsessen met meters lange haren en prachtige jurken, dwergen, koetsen of prinsen op witte paarden haar als kind niet konden bekoren. Ze las liever allerlei avonturenverhalen en genoot van de verhalen die haar vader voor het slapengaan vertelde. In de verhalen van haar vader speelde een ondeugend jongetje de hoofdrol. De vader vond de nodige inspiratie bij zijn eigen kinderen en hun kattenkwaad om zijn hoofdpersonage gestalte te geven. Het staat uiteraard iedereen vrij om al dan niet van sprookjes te houden. Maar ik vermoed, dat Liesje nooit de rauwere versies van de sprookjes gelezen heeft.
Ik pretendeer niet dat ik een specialist ben wat sprookjes betreft. Maar ik heb al m'n hele leven enorm van sprookjes en verhalen gehouden en kan er nog steeds van genieten. Het sprookje wordt tegenwoordig als een literair genre beschouwd, omwille van allerlei kenmerken die je tijdens een lessenreeks Nederlands gerust kan analyseren. Ik ga hier niet m'n cursus overschrijven. Het sprookje bestaat al veel langer dan het literaire genre en daar ben ik blij om. Als je geluk hebt, kan je nog kennismaken met het sprookje dat verteld wordt door een echte verteller. Helaas had ik niet echt dat geluk. Ik kreeg meestal voorgelezen sprookjes te horen. Een enkele keer werd mij een sprookje verteld door m'n grootvader zaliger. Maar de laatste keer dat ik hem ernaar vroeg, vertelde hij het zo verkort en fragmentarisch dat ik het niet kon neerschrijven. Het ging in ieder geval over een mulder (=molenaar) en een schaper (=herder) die de duivel bij de neus wisten te nemen. Het kan best zijn, dat dit sprookje een navertelling is van een verhaal dat m'n grootvader ooit gelezen heeft. Maar het kan net zo goed zijn, dat m'n grootvader het ooit zelf hoorde vertellen en het probeerde door te vertellen. Ik kan hem er helaas niet meer naar vragen. Sprookjes kunnen dus opgetekende versies zijn van mondeling doorvertelde verhalen of rechtstreeks uit de pen van een auteur komen. Enkele sprookjesschrijvers die we nu nog kennen, zijn Godfried Bomans en Hans Christian Andersen. Zij bedachten zelf de verhalen en schreven deze van a tot z op. De gebroeders Grimm en Charles Perrault tekenden mondelinge sprookjes op en verzamelden en bewerkten ze. Er zijn uiteraard nog veel meer sprookjesverzamelaars en auteurs die zich aan dit literaire genre waagden. Maar ik vermoed dat deze korte opsomming wel volstaat.
Ik schreef al eerder op deze blog, dat ik de "Kinder- und Hausmärchen" gelezen heb en dat ik naar de rauwere versies van deze verhalen op zoek was. Soms zie je bij bepaalde boeken, films of toneelstukken in een recentie staan, dat het een "sprookje voor volwassenen" is. Maar wat velen niet weten of beseffen, is dat de meeste sprookjes die in de Efteling of Disney-films verteld worden oorspronkelijk helemaal niet voor louter kinderoortjes bedoeld waren. Marita de Sterck laat dit mooi zien in haar bundel "Beest in bed". In deze bundel probeert ze negen volkssprookjes terug te voeren naar een 'oorspronkelijkere' versie. Ze laat ook zien hoe Walt Disney, de gebroeders Grimm, Charles Perrault en andere bewerkers de rauwe versies van vroeger van alle kruiden ontdeden, versuikerden en verkleuterden. Liesje heeft dus groot gelijk als ze opmerkt dat de klassieke sprookjes irrelevant zijn en niks vertellen over het echte leven. Maar wat kan je verwachten als je uit de oorspronkelijke versies van deze volksverhalen allerlei lagen verwijdert?
Marita de Sterck bestudeerde als antropologe initiatierituelen bij vrouwen over de hele wereld. Bij dat soort overgangsrituelen horen ook allerlei verhalen. Sommige verhalen vertellen waarom vrouwen menstrueren, waarom mannen en vrouwen naar een partner verlangen of hoe je het beste een partner kunt kiezen. Deze verhalen gaan dus wel degelijk over het echte leven. Je kan ze terugvinden in de bundel "Bloei" die ook uitgegeven werd met de titel "stoute meisjes overal". In deze bundel worden allerlei verhalen van over de hele wereld verzameld, die volgens werelddeel gerangschikt werden. In de bundel "Beest in bed" wordt ook naar "Bloei" verwezen. Het heerlijke aan deze bundels van Marita de Sterck is, dat je kan zien hoe bepaalde thema's en paralelle versies over de hele wereld bestaan en aan bod komen in volksverhalen. En wat nog fijner is, is dat deze verhalen wel deglijk over het echte leven gaan en puberende meisjes/vrouwen lessen meegeven voor het latere leven. Vaak zijn deze verhalen erotisch, gruwelijk en vol geweld. Maar humor is er zeker ook. Misschien wordt het tijd om de zeemzoete versies van onze sprookjes af te wisselen met de gepeperde versies uit de oeroude volkstraditie? Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-11405307366066425992015-12-10T11:57:00.000+01:002016-03-03T12:52:15.011+01:00Hoe plaats ik een kerststal?Meer dan 10 jaar geleden bezocht m'n grootmoeder zaliger Israël. Tijdens dat bezoek kwam ze ook in Bethlehem, en kocht daar een kerststal voor mij. Ik bezit dus een echt kerststalleke van Bethlehem. Sindsdien heeft dit souvenir altijd in de woonkamer gestaan tijdens de eindejaarsperiode.
Toen ik naar Kessel-Lo verhuisde, kwam de stal ook deze kant op. Vroeger kon ik aan mama vragen om me even te helpen bij het zetten van de kerststal, omdat ik niet altijd alle figuren uit elkaar kan houden, en ook omdat ik ze mogelijk te dicht bij elkaar zou plaatsen. Nu vraag ik dus hulp aan m'n schoonmaakster. Sommigen kennen het kerstverhaal nog, maar bij m'n huidige schoonmaakster ligt dat toch net ietsje anders.
Vorig jaar had ze het kindeke Jezus met z'n hoofdje naar de opening van de stal gelegd, en vonden we onder meer een van de drie koningen op de plaats van Jozef of Maria. Dario Fo dolde ook wel eens met het kerstverhaal in "Het eerste mirakel van het kindeke Jezus". Maar hij ging toch niet zo ver. Dit jaar had dezelfde schoonmaakster de os en de ezel buiten geposteerd. Ik heb maar niet verder gevraagd waar de rest stond. Ik heb haar gewoon gezegd wie waar hoorde.
Als ik het goed heb, ziet de volgorde er zo uit.
1: De os en de ezel staan aan het hoofdje van Jezus, die met de voetjes richting ingang ligt. (Brrrrr, dat lijkt me wel koud, maar de voetjes lijken goed ingezwachteld te zijn.) Op die manier krijgt hij minder gemakkelijk een zware verkoudheid te verwerken en heeft hij het lekker warm.
2: Jozef en Maria zitten geknield aan de zijde van Jezus, elk aan een kant van de kribbe.
3: Herders en schaapjes staan vlakbij de ingang of net aan de ingang van de stal.
4: De drie koningen staan wat verder van de stal weg, en mogen pas begin januari wat dichter bij de stal komen.
De figuurtjes die ik heb, zijn niet altijd even duidelijk van elkaar te onderscheiden. Ook zijn ze niet gekleurd, waardoor je extra moet opletten. Gelukkig heeft een van de herders een schaapje over de schouders, en werden de koningskronen deels abstract weergegeven, zodat je via eliminatie wel kan uitmaken wie waar zou moeten staan. Maar ik denk, dat alle beeldjes nu op hun plaats staan.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-154608994697753822014-10-28T18:45:00.000+01:002014-10-28T18:45:21.737+01:00Hoe kan je efficiënt, duidelijk en degelijk communiceren?Enkele dagen geleden lanceerde Google een nieuw product: "Google inbox". Ik heb het nog niet kunnen uittesten, want het is nog niet toegankelijk voor mensen die een schermuitleesprogramma gebruiken. Maar een demonstratievideo hierover zette me toch aan het denken.
Ik weet niet hoe jullie het medium email gebruiken. Maar voor mij is email een handige manier om iemand een brief te schrijven. Voordat ik kon mailen, was het schrijven van brieven nogal omslachtig. Eerst schreef ik m'n brief in brailleschrift. Als de ontvanger geen braille kon lezen, dan moest ik zorgen dat er een brief in zwartdruk geschreven werd. Later kon ik met m'n notitietoestel een brief in braille of zwartdruk schrijven. Ik schreef de tekst, en printte daarna de brief in de gewenste vorm uit. Het versturen van die brief was de volgende stap. Ik had altijd iemand nodig die het adres op de enveloppe schreef en die hielp om de postzegel juist te plakken. Ooit heb ik met cassettes gecorrespondeerd, waarbij ik gewoon berichten insprak, en de cassette heen en teruggestuurd werd. Met diskettes kon je dat ook doen. Maar dan moet je ontvanger de diskette wel terugsturen. Vakantie-, en verjaardagskaarten heb ik ook nog verstuurd. Maar daar had ik sowieso hulp bij nodig. Ik kan niet zelfstandig met een pen schrijven, en had dus altijd iemand nodig die opschreef wat ik dicteerde. Op die manier verlies je niet alleen een stuk zelfstandigheid, maar ook een stuk privacy en vrijheid van wat je schrijft.
Sinds ik kan mailen, heb ik dus de vrijheid om te schrijven wat ik wil, naar wie ik wil, en hoe ik het wil. Ik hoef aan niemand meer te vragen om het adres te noteren, de brief in de bus te doen, ... Nog belangrijker is, dat ik zelf de antwoorden op m'n mails kan lezen, zonder dat ik daarbij de hulp van iemand moet inroepen. Bij een braillebrief kon ik dat destijds ook wel, maar niet als de brief in zwartdruk naar mij gestuurd werd. Ik krijg ook nu nog regelmatig zwartdrukbrieven, maar meestal zijn dat dan zakelijke dingen, reclame-, of informatiefolders. Helaas sturen vele officiële instanties hun correspondentie enkel in zwartdruk. En als ze toch digitaal iets toesturen, is het helaas vaak in een voor mij onleesbaar formaat.
Ik verstuur wel eens kattenbelletjes per mail, maar vaak zijn het toch langere berichten. Chatten doe ik heel af en toe, maar daar gebruik ik liever geen mails voor. Voor een echt gesprek is er skype of de telefoon. Sms'jes stuur ik niet zo vaak, enkel als ik geen pc ter beschikking heb en het bericht extreem kort is. Een sms is meestal zakelijk "all ok, ga werken", "Goed aangekomen", "zit in 3e rijtuig en kom aan in Leuven rond 11u", ...
Ik weet dat vele vrienden en familieleden lang moeten wachten op een antwoord per mail. Vaak is dat, omdat ik op dat moment geen inspiratie heb voor een degelijk antwoord of niet exact weet hoe ik m'n antwoord het beste kan formuleren. Sommige mails verdienen ook wat meer aandacht dan een vluchtig antwoord, en daar wil ik dan ook de nodige tijd voor maken. Je ziet dus, dat ik mails als elektronische brieven beschouw, en ze dus ook als zodanig schrijf.
Communicatie schijnt tegenwoordig het synoniem geworden te zijn van snelle, vluchtige en soms zelfs oppervlakkige informatieuitwisseling. Vaak zijn dat soort snelle berichten nogal flashy, en lijken de afbeeldingen en de lay-out belangrijker te zijn dan de inhoud. Weinigen lezen nog een lang epistel door. En dat laatste vind ik zo jammer. Ik vrees dat ik meestal niet kort en bondig kan zeggen wat ik duidelijk wil maken. 140 tekens zijn voor mij vaak te weinig om iets een nuance te geven.
Laat ik dit illustreren met een andere vorm van communicatie: het verschil tussen een ontmoeting en een gesprek. Vele mensen komen elkaar tegen op straat, en wisselen dan een knikje uit, een verre "hoi!", of ze zwaaien naar elkaar. Velen denken dat, als ze mij aanspreken, ze haast verplicht zijn om een lang gesprek aan te gaan. Er wordt mogelijk ook naar mij geknikt of gezwaaid, maar die knik of groet wordt dan niet door mij beantwoord. Dit is niet omdat ik dit niet wil, ik pik dat soort signalen gewoon niet op. Ooit riep iemand me een "Hallo" toe, maar het ging zo snel dat ik niet de tijd kreeg om de ander te herkennen of na te gaan of die groet wel voor mij bestemd was. Het is daarom handiger dat je gewoon even groet en zegt wie je bent, en ook dat je weinig tijd hebt en snel weer verder moet. Ook ik heb soms niet de tijd voor een lang gesprek, omdat ik met bederfbare boodschappen op weg ben naar huis. Met vluchtige contacten als deze is uiteraard niets mis. Maar het zou toch jammer zijn als informatieuitwisseling enkel uit dat soort vluchtige en oppervlakkige contacten zou bestaann?
Een goede mix van efficiënte informatieuitwisseling en diepgaande gesprekken met een degelijke inhoud lijkt me een betere vorm van communicatie. Tijdens een goed gesprek kan je veel beter peilen hoe de ander over iets denkt, of nagaan waarom jullie al dan niet van mening verschillen. En dat maakt de kijk op de dingen zoveel interessanter! Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-34824539844788216812014-08-05T11:00:00.000+02:002014-08-05T12:59:53.574+02:00Herinneringen aan TichaVandaag, 5 augustus 2014, is het tien jaar geleden dat we mijn vorige kat hebben moeten laten inslapen. Ticha, mijn dikke, roodbruine kater, werd als kitten ergens achtergelaten. Het kan ook zijn dat hij verloren liep. Martine, een vriendin van mama, vond hem in de tuin van haar vader. Omdat Martine zelf al drie katten had, kon ze het kleine katje niet houden. Ze wist/weet dat ik erg van katten houd, en belde mama op. En zo kwam Ticha in september 1999 bij ons in huis.<br />
<br />
Mijn kattebeest had halflang haar en hield ervan om geborsteld te worden. Hij sliep vaak op m'n bed of in een mand op m'n kamer, en als iemand van ons ziek was, kwam hij je gezelschap houden. Als mama brood voor papa smeerde, zat hij op m'n stoel om haar nauwlettend in de gaten te kunnen houden, hij wilde alles superviseren. Onze "prins van de vuile was" kon heerlijk luid spinnen, en vond het zalig om op je buik te komen liggen als je 's middags probeerde een dutje te doen. Maar hij was ook een echte kater die, gecastreerd of niet, zijn territorium verdedigde. Soms kwam hij na een robbertje vechten met de nodige verwondingen thuis. Maar binnen was hij voor zijn menselijke gezelschap een echt schatje.<br />
<br />
Eten was voor hem erg belangrijk, vandaar dat ik vermoed dat hij een tijdje erg veel honger gehad moet hebben. Kip, vis, biefstuk, kaas, ... niets sloeg hij af. Als we aan tafel gingen, was Ticha steeds in de buurt. Mama nam hem dan altijd mee naar de garage of mijn slaapkamer waar hij dan even moest wachten tot we klaar waren met eten, en dan mocht ik "m'n beest" weer loslaten. Hij spurtte dan regelrecht naar z'n etensbakje, waar iets lekkers op hem lag te wachten. Als mama vis gekocht had, dan ging Ticha voor de koelkast liggen om er zeker van te zijn dat hij wat kreeg. Ooit kwam m'n grootmoeder me ophalen om bij haar thuis te komen eten, en Ticha verwelkomde haar erg hartelijk. Maar ik wist wel hoe de vork in de steel zat, vooral toen ze mij vertelde dat ze voor het middageten vis gehaald had. Ticha rook gewoon dat ze naar de viswinkel geweest was, en hoopte op zijn deel van de koek (eum, de vis). Hij heeft ook een enkele keer iets gejat bij de buren, die beter het vlees voor hun geplande barbecue niet onbeheerd lieten. We merkten aan z'n gedrag dat hij heel goed wist dat hij iets gedaan had wat niet mocht.<br />
<br />
Ticha had ook enkele grappige gewoontes. Als we op het punt stonden om met de auto te vertrekken, kwam hij soms even gluren wie er in de auto zat. Als de auto binnenstond en papa vergeten had om het raampje dicht te draaien, ging hij op het kussen achter het stuur liggen, alsof hij zodadelijk de auto zou starten om nog een ritje te maken. Net als zovele katten had Ticha allerlei plekjes waar hij graag lag of zat om te slapen of wat rond te kijken. Toen hij klein was, sliep hij bij gebrek aan een kattenmand wel eens in een wasmand die bovenop de wasmachine stond. Helaas is hij ooit eens met wasmand, kussen en al naar beneden gekukeld. Sindsdien koos hij liever andere plekjes uit. Maar vuile was vond hij altijd nog heerlijk om in te gaan liggen. Hij vond het ook fijn om tijdens bepaalde maanden van het jaar, meestal in de winter, in de wastafel in de badkamer te gaan liggen, en je moest echt moeite doen om hem eruit te krijgen als je je tanden wilde poetsen. Als hij zo in die wastafel lag, leek hij wel op een harige oester in z'n schelp. Zodra je weg was, ging Ticha weer in de wastafel liggen, en het maakte hem niet uit of die nog nat was of niet. Verder ben ik een paar keer bijna op hem gaan zitten, omdat hij zich op m'n stoel of in m'n zetel genesteld had. Als de kussens voor de tuinzetels onder m'n bed lagen, ging hij altijd daarop slapen. En dan liet hij ons maar zoeken waar hij zat.
Als ik de luisterboeken van Harry Potter zat te lezen, kwam hij steeds bij me zitten, en het leek dan, of hij meeluisterde en samen met mij de boeken verslond. Vroeger had ik een wollen schaapje, zo'n kussenmodel dat je in de auto kan gebruiken om als kind een dutje te doen. Ticha vocht altijd met het schaap, en mama gebruikte het om met hem te spelen. Ze liet het schaap dan bewegen. Soms wist Ticha goed waar mama's hand zat, en viel hij niet het schaap, maar haar hand aan. Als je dan "auw" zei, likte hij je hand. Hij wist dus wel hoe ver hij kon gaan. Ook kon hij erg diep slapen, waarbij hij soms snurkte of in z'n slaap met de lippen smakte of ze likte. Als hij op m'n bed of in m'n zetel lag te soezen en hij hoorde me aan komen lopen, dan maakte hij een soort mauwgeluidje dat veel lijkt op het zuchten dat iemand doet die zich even omdraait in z'n slaap en dit begeleidt met een zacht "hmmm". Dit was wel handig, want dan wist ik waar hij lag en kon ik het vermijden om bovenop hem te gaan zitten.<br />
<br />
Ticha had ook een sadistisch trekje, zo ving hij ooit eens een kikker en vond het nodig om daarmee te spelen voor mijn open raam. Ik wist niet dat kikkers zo konden krijsen. Het leek wel, alsof hij toen een kleine kat aan het mollen was! Ook vielen er af en toe vogels aan hem ten prooi, maar dat is spijtig genoeg normaal als je katten hebt. Ik weet het: katten zijn wreed als ze met hun prooi spelen. Maar veel kan je niet meer doen als ze eenmaal hun prooi in hun klauwen of tussen de tanden gehad hebben. De prooi is ofwel gewond en die verwonding
ontsteekt, ofwel heeft de prooi zo'n mentale klap gehad dat ze overlijdt
als je ze uit de klauwen van hun aanvaller redt.<br />
<br />Tien jaar geleden begon de ellende. Hij kreeg in de loop van februari/maart een gezwel op zijn flank dat erg snel groeide. Rond Pasen hebben we het laten weghalen. Dat was nogal wat: Ticha zag eruit alsof hij deelgenomen had aan een mislukte goocheltruc, en leek wel half doormidden gezaagd, want een deel van z'n dikke pels was weggeschoren. Maar het heeft niet veel geholpen: rond juni was er weer een nieuw gezwel gekomen. Hem nog eens laten opereren, met zo weinig tussentijd, wilden we hem niet aandoen. De pels was nog niet helemaal teruggegroeid, en het eerste gezwel was kwaadaardig geweest, dus ik had er geen goed oog meer in. Toen ik op Alpenkamp vertrok, vreesde ik dat hij weg zou zijn als ik terug kwam. Hij was er nog toen ik thuis kwam, en ik heb hem nog een paar dagen kunnen knuffelen.<br />
<br />
Een van de moeilijkste beslissingen die een huisdierbezitter moet nemen, is bepalen wanneer je een huisdier uit z'n lijden moet verlossen. Je wil het gezelschap van je vriendje niet kwijt, maar je wil ook niet dat het pijn heeft. En jij moet bepalen wanneer het zover is. Het probleem is dat katten niet laten zien dat ze pijn hebben: ze houden zich gedeisd of trekken weg om in eenzaamheid te sterven. Dat laatste wilden we liever niet. Mama heeft de moeilijke beslissing op donderdag 5 augustus 2004 genomen: ze vond dat het tijd werd om Ticha naar de dierenarts te brengen, want zo kon het niet langer. Bij de dierenarts bleek dat we echt niet langer hadden kunnen wachten. Het gezwel had Ticha's hartje en longen helemaal weggedrukt, en het zou vermoedelijk niet lang meer geduurd hebben of hij zou gestikt zijn of het gezwel zou opengegaan zijn. Ticha is die donderdagavond ingeslapen, en ligt nu onder zijn lievelingsboom in de tuin in een doos, waar ooit champagne ingezeten heeft.<br />
<br />
Vlak voordat mama hem voor de laatste rit meenam, lag hij nog op de tuinstoelkussens onder m'n bed te slapen, nadat hij eerder die avond een vogel gevangen had. Toen hij ermee speelde, wist het diertje te ontkomen (ook al een teken dat Ticha aan het einde van z'n Latijn was). Vrijdagmorgen vond mama het vogeltje dood terug onder een struik. Jager en prooi zijn dus beiden in de "eeuwige jachtvelden" beland. Het was net of de vogels in
onze tuin wisten dat Ticha hen niet meer zou bedreigen. Nog geen dag na zijn dood waren de merels al veel brutaler!Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-32601951290522195782014-06-30T14:27:00.000+02:002014-06-30T14:29:12.612+02:00Terugblik op een jaar wonen in Kessel-LoOp 30 juni 2013 zijn Lieven en ik in Kessel-Lo komen wonen. De familie had de weken (en vooral de dag voordien) geholpen om alle spullen naar het nieuwe huis te verhuizen. In het najaar verhuisde ook een groot deel van mijn spullen. En nu begin ik stilaan van m'n nieuwe omgeving te genieten, en wordt het tijd om even op dit afgelopen jaar terug te blikken.
Het verhuizen van de spullen was voor de familie een hele klus. Ik kon wel een beetje helpen bij het inpakken, maar de verhuis zelf werd quasi op eén dag door de familie van Lieven en m'n ouders gedaan. Ze verhuisden daarbij niet alleen alles van het appartement naar het huis, maar hadden ook alles in de kasten opgeborgen. Toen Lieven en ik op 30 juni op ons nieuwe adres arriveerden, probeerde mama ons in sneltempo uit te leggen wat waar in welke kasten zat. Op het einde van de rit wist ik helemaal niet meer wat er aan het begin van de rondleiding gezegd werd. Er waren gewoon te veel indrukken en informatie die op me werden afgevuurd. Ik kan je verzekeren, dat ik de eerste maanden veel tijd verspild heb met het zoeken naar de spullen die ik op dat moment nodig had, en me groen en geel geërgerd heb aan het feit dat ik steeds de verkeerde kasten opentrok. Daarbij raakte ik meermaals binnenshuis de weg kwijt. Ik heb me gedurende een lange tijd gevoeld als een goudvis die ze van een piepkleine goudvissenkom naar een gigantisch aquarium met een rotspartij en allerlei waterplanten verhuisd hadden. Gelukkig vind ik nu vlot m'n weg en de benodigde spullen terug, en voel ik me niet meer gedesorriënteerd en ontredderd.
Kort daarna liet ik me in Leuven domiciliëren, en werden stap voor stap de nodige papieren in orde gebracht. Voorts moest ik een manier vinden om hulp te krijgen bij het schoonmaken, wat bij momenten nogal moeizaam verliep. Ook moest ik m'n omgeving beter leren kennen, waarvoor de mobiliteitslerares en een vriendin de nodige uren uittrokken. Ik werd meteen gedwongen om een nieuwe huis-, oog-, en tandarts te zoeken, en er de weg naartoe aan te leren.
Helaas gingen er ook enkele dingen kapot: de ingebouwde koelkast/diepvriezer gaf in januari de geest, en ook waren er problemen met de verwarmingsketel en een raam. De schilder kwam ook langs om de muren van het terras een opknapbeurt te geven. Verder hebben we nog de hulp van de familie moeten inroepen voor het monteren van kasten en een nieuw stuk vliegengaas in een hordeur, het helpen zoeken naar de geschikte lengte en breedte van een grote tafel, ... Mogelijk zijn er nog wel dingen die in dat verband afgehandeld moeten worden, maar het merendeel van de kasten werd op de juiste plek geplaatst en gemonteerd, en het huis krijgt stilaan het aanzien dat Lieven en ik het wilden geven.
Maar er waren ook fijne dingen die me opmonterden. Ik ontdekte dat ik van de online-diensten van de Colruyt gebruik kan maken, en sindsdien worden de boodschappen die zwaar zijn of veel volume hebben, zoals frisdranken, toiletpapier, allesreiniger en dergelijke, via de pc besteld en thuisbezorgd. Lieven hoeft dus niet meer zo vaak met een zware rugzak te zeulen. Het is ook een enorm voordeel dat er op woensdag tijdens de namiddag een markt wordt gehouden op het plein, waardoor we kort bij huis boodschappen kunnen doen. En het ijskarretje dat langskomt, zorgt ook voor een lekker tussendoortje. Het is dus afgelopen met het zoeken naar een ijssalon, en ijsjes hoeven we ook niet te kopen. Het is ook zalig dat er op het plein een lindenboom staat. Als die bloeit, verspreidt ze een zalige geur. En omdat we niet ver van het station wonen, kunnen we snel de trein of een bus nemen. Meestal ga ik nog winkelen in de buurt van het appartement, omdat alles op wandelafstand ligt. Het centrum van Leuven is dus nog steeds bereikbaar, en het provinciaal domein ligt ook vlakbij en werd al deels verkend. We hebben vele mogelijkheden om in de directe omgeving wandelingen te maken.
Al met al ben ik blij dat we nu een jaar verder zijn, en dat ik me kan ontspannen. Ik had nooit kunnen denken dat het zo lang zou duren om van m'n nieuwe omgeving te leren genieten.Unknownnoreply@blogger.com0Leuven, België50.8666667 4.700000000000045550.706383200000005 4.3772765000000451 51.0269502 5.0227235000000459tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-30296479036727087822014-05-07T13:26:00.000+02:002014-05-07T13:27:35.411+02:00Wachten op het inzichtIk weet niet of jij dit vaak tegenkomt, maar ik herinner me soms iets wat een leraar me jaren geleden vertelde. Zo zei een leraar Frans me ooit, dat het boeiend is om een boek te lezen, waarin de auteur naar andere auteurs verwijst, en dan later weer een ander boek van iemand te lezen, waarin naar de eerste auteur verwezen wordt. Exact herinner ik het me niet meer, maar de strekking ervan weet ik nog wel. Destijds vond ik het maar een rare uitspraak, maar nu besef ik er de waarde van.<br />
<br />
M'n leraar wiskunde, een man die voor zijn leerlingen door het vuur ging, zei me ooit dat hij streng was voor m'n eigen bestwil. Hij citeerde daarbij de uitspraak "wie men liefheeft, spaart men de roede niet". Ik kan je verzekeren dat ik hem allesbehalve een sympathieke man vond, toen hij ons (de hele klas) het kerstexamen teruggaf met de opdracht de oefeningen als huistaak te maken tijdens de Kerstvakantie. Als puberende leerling wil je echt wel wat anders doen na een zware examenperiode dan het examen wiskunde nog eens over te doen. <br />
<br />
Nu, jaren later, besef ik wat deze leerkrachten me duidelijk wilden maken, alsof je ooit een puzzlestukje kreeg dat je achteloos ergens weglegde, en dat nu ineens een of andere ingenieuze puzzle compleet maakt.<br />
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de leerkracht geschiedenis die met liefde voor z'n vak en met de nodige inspiratie de vonk liet overspringen, en me inspireerde om geschiedenis te gaan studeren. Ook de leerkrachten die me in fysica, aardrijkskunde, biologie, ... inwijdden, wisten me te boeien en worden door mij en andere klasgenoten vaak nog geciteerd.
Waarom toch moeten leerkrachten zolang wachten op dit verhelderende inzicht? Ze verschieten hun beste kruit, gooien parels voor de zwijnen, die dan rustig wachten om zich tot zaden te ontwikkelen en véééél later, als de omstandigheden gunstig zijn, hopelijk tot leven komen en vrucht dragen. Sommige van deze leerkrachten kan ik helaas niet meer bedanken, want ze zijn al overleden. Maar toch ontbrandt het kruit nog dat ze aan mij verspild hebben, en koester ik nu die kleine lichtpunten, die "inzicht" heten.<br />
<br />
Tijdens #TeacherAppreciationWeek wens ik iedere puber zulke leerkrachten toe, die de moed niet opgeven en doorgaan met preken in de woestijn, in de hoop dat hun kennis ooit bij enkele van hun leerlingen vrucht zal dragen.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-27999963298560297842014-04-01T14:31:00.002+02:002014-04-01T14:31:48.314+02:00Hoe een speelgoedvrachtwagen voor plezier zorgde1 april is de dag, waarop iedereen verondersteld wordt om een grapje met anderen uit te halen, of zelf iedere grap leuk te vinden. Ik heb dat als kind ook ooit geprobeerd, maar later ontdekte ik dat de leukste grappen deze zijn, waaraan alle betrokkenen plezier beleven.
Ooit heb ik met m'n ouders in m'n studententijd een grap uitgehaald, maar niet voor 1 april. In 1996 vierden ze hun 20ste huwelijksverjaardag, en op hun uitnodiging stond de melding "geen bloemen, noch cadeau's". Maar ik vond, dat ik als dochter toch niet met lege handen kon aankomen. Papa had mama tijdens hun verloving ooit beloofd, dat hij haar Rome zou laten zien, maar dat was er nog niet van gekomen. Dat bracht mij op een idee.
Samen met m'n toenmalige pedagogische hulp (dat is iemand die een student met een handicap helpt om opzoekingen te doen in de bib, of hulp te bieden bij andere taken die lastig zijn omwille van de handicap) kocht ik een mand, een boekje "Italiaans voor op reis" en allerlei Italiaans eten (olijven, wijn, pasta, pizzabodems, ...) en met dat alles stelden we een Italiaanse mand samen. Deze werd dan in plastic verpakt en versierd met linten in de Italiaanse kleuren. Maar toen kwam de aap uit de mouw: hoe kreeg ik dat pak ter plaatse, zonder dat het opviel?
M'n grootmoeder wilde best meewerken. Ik vertelde haar, dat ze mama moest opbellen en haar vragen of ik zeker het cadeau, een speelgoedvrachtwagen, voor m'n neefje niet wilde vergeten. M'n grootmoeder had me zogenaamd gevraagd om dit voor haar in Gent te kopen. Op die manier werden m'n ouders afgeleid, en zouden ze het niet vreemd vinden dat ik een groot pak bij me zou hebben, dat aan m'n grootmoeder bezorgd moest worden.
Wonder boven wonder geloofde mama het verhaal, en het pak werd in Gent in de auto gestopt en naar huis gereden. Later die avond namen m'n ouders het pak mee naar de feestzaal, en zodoende bereikte het zonder incidenten m'n grootmoeder, die ons aan de feestzaal opwachtte. Vlak voordat we aan tafel zouden gaan, hield ik een korte toespraak, en dat was het signaal voor m'n grootmoeder om het pak uit haar auto te halen en het terug aan mij te bezorgen.
Op die manier kon ik m'n ouders verrassen met het pak dat ze zelf al de hele tijd van de ene naar de andere plaats vervoerd hadden. Het was uiteraard fijn om m'n ouders zo te kunnen verrassen, maar ook de hele voorbereiding vond ik fijn.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-20166116347257249392013-05-03T11:28:00.000+02:002013-05-03T11:28:54.799+02:00Lekker uitwaaien en genieten aan zeeLieven en ik zijn op 1 mei eens lekker gaan uitwaaien in Bredene. Voor Lieven was het een fijn weerzien met deze badstad, waar hij 33 jaar geleden voor het laatst op vakantie ging.
Dinsdagmiddag gingen we per trein naar Oostende, om daar de tram naar Bredene te nemen. Nadat we van een lekker aperitief en avondmaal genoten hadden,er waren aardbeien als dessert, maakten we nog een kleine wandeling. Mama en Lieven genoten van de mooie zonsondergang, en ik kreeg een sober vogelconcert te horen.
Op 1 mei ging het feest gewoon verder met een fijne wandeling, en een luilekkermoment op het terras. De lijst van gehoorde vogels is misschien kort - winterkoning, tjiftjaf, koolmees, pimpelmees, merel, ... -, maar toch vond ik het vogelkoor speciaal. Ik heb namelijk op verschillende plaatsen een nachtegaal horen zingen, zowel op dinsdagavond als op woensdagmiddag.
Toen Lieven en ik op woensdagavond naar Leuven terugkeerden, bleek dat ik lichtjes verbrand was. Tja, als het waait, voel je niet dat de zon zo fel schijnt. De uitstap naar zee was voor mij in ieder geval deugddoend, en voor herhaling vatbaar.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-29283328140907044582013-03-30T13:42:00.000+01:002013-03-30T13:42:46.680+01:00Mensen met een handicapIk weet niet hoe het komt, maar het valt me steeds op dat mensen die kunnen zien, denken dat blinden of slechtzienden helemaal anders in elkaar zitten dan zij. Nochtans is het enige verschil tussen hen en blinden/slechtzienden, dat zij wel goed kunnen zien, en dit bij blinden of slechtzienden niet het geval is.
Ik betrap er mezelf al de hele tijd op, dat dit een verhaal wordt van 'wij' tegen 'zij'. Ik zou dit liever niet willen, maar blijkbaar kan dit niet anders. Het verschil tussen de beide groepen lijkt een onoverbrugbare kloof. Laat mij dit illustreren met enkele voorbeelden.
Laatst kreeg ik via een mailinglist de vraag van een journaliste doorgestuurd. Deze journaliste zocht een blinde jonge vrouw om een interview af te nemen over hoe het is om als blinde of slechtziende een relatie te hebben, al dan niet getrouwd te zijn, etc. Deze journaliste gaat er dus van uit, dat het voor een blinde of slechtziende vrouw anders is om een relatie te hebben of getrouwd te zijn dan dit voor een ziende leeftijdsgenoot het geval is. Ik ga niet ontkennen dat er bepaalde verschillen zijn. Er zijn nu eenmaal dingen in het leven, waarvoor je goede ogen nodig hebt om ze zelfstandig te kunnen doen. Ik kan, om maar iets te vermelden, het kind niet zelf met de auto naar school brengen. Maar liefhebben, intiem zijn met je partner of kinderen hebben zal in essentie niet verschillen voor een blinde of slechtziende vrouw dan voor een ziende leeftijdsgenoot.
Kort daarna kreeg ik een enquête onder de neus geduwd die peilde naar het al dan niet bestaan van een zogenaamde 'blindencultuur'. Ik geef toe dat ook ik ooit onderzoek deed naar de leescultuur bij blinden. Leescultuur onderzoekt het antwoord op de volgende vragen: wie leest wat, hoe, waar, hoeveel, en op welk moment. Ik kwam destijds tot de conclusie dat blinden en slechtzienden niet andere dingen lezen dan zienden, maar wel dat het aanbod van leesvoer voor hen erg beperkt is, en ook dat er nog meer onderzoek nodig is om dit beter te staven. Voor een zogenaamde 'blindencultuur' geldt hetzelfde. Ik ga niet naar andere tentoonstellingen dan ziende cultuurminnaars. Als een tentoonstelling me echt interesseert en ik kan het regelen om deze te bezoeken, dan ga ik er naartoe, of deze nu aangepast is of niet. En ik ga niet naar iedere aangepaste tentoonstelling of film met audiodescriptie. Ik wil graag zelf kiezen wat ik meepik van het cultuuraanbod, en hoe ik dat wil doen. Ik word al genoeg onderworpen aan de selectiedrift van anderen.
Blinden en slechtzienden zijn, in tegenstelling tot wat sommigen lijken te denken, ook niet allemaal hetzelfde. Ieder individu heeft z'n opvoeding, sociale achtergrond, interesses, persoonlijke voorkeuren, ... die hen kenmerken. Ze zijn een afspiegeling van wat je in de ziende samenleving aantreft. Het enige verschil met zienden is, dat ze blind of slechtziend zijn. Voor de rest zijn ze hetzelfde. Ze haten, hebben lief, lachen, treuren, ... net als ieder ander. Ze zijn ook niet ongelukkiger of vrolijker dan anderen. Journalisten en/of onderzoekers zouden bij een volgende opdracht eens de volgende bedenking moeten overwegen. Stel dat er hen iets overkomt, waardoor ze blind zouden worden, dan zou er zeker heel wat aan hun leefwijze veranderen, en zouden ze het niet makkelijk hebben, maar ze zouden wel dezelfde persoon blijven. Hun opvoeding, sociale achtergrond, kennis, intelligentiepeil, ... blijft hetzelfde.
En in feite geldt dit allemaal ook voor alle mensen met een handicap. Een handicap heeft zeker een invloed op het leven van de betrokkene, maar daarnaast ben je ook een persoon, met alles wat daarbij hoort.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-51820027705509283282012-12-20T10:51:00.000+01:002012-12-20T10:51:02.719+01:00Tweehonderd jaar Kinder- und Hausmärchen Vandaag zijn de "Kinder- und Hausmärchen ", de sprookjes van de gebroeders Grimm 200 jaar oud. In 1812 verscheen het eerste deel van deze sprookjesverzameling.
Als je deze titel in Google ingeeft, zal je ongetwijfeld alle gegevens over dit boek kunnen vinden, dus die informatie ga ik niet herhalen. Ik wil immers niet van plagiaat of het schenden van copyrights beschuldigd worden. Maar als sprookjesliefhebber kan ik deze verjaardag echt niet ongemerkt laten passeren.
Als kind las ik erg graag sprookjes, en dat is nog steeds het geval. Ik vind het zalig om een goed verteller aan het woord te horen. En ik ben zeker niet de enige die Hans en Grietje, Sneeuwwitje, Repelsteeltje, Assepoester, Roodkapje, Raponsje/Rapunzel, ... kent en ermee opgegroeid is. Ik zou me moeilijk een kindertijd zonder sprookjesfiguren kunnen voorstellen. Een pretpark als de Efteling heeft een speciale plek in mijn herinneringen, omdat het Sprookjesbos zo'n heerlijke plek vol nostalgie is. Maar niet alleen de efteling heeft deze sprookjes van Grimm tot leven gebracht. Ook Disney bewerkte en verfilmde al enkele Grimm-sprookjes, waarbij ze vaak zeemzoet en liefelijk werden. Nu ik volwassen ben, wil ik graag weleens weten hoe ze oorspronkelijk opgetekend werden, met alle gruwelijke en erotische details. Deze details werden namelijk vaak in de kinderbewerkingen weggelaten of veranderd. En aangezien volksverhalen, sprookjes, sagen, mythen en legenden doortrokken zijn van het leven met een flinke dosis fantasie en/of moraal, horen deze details erbij.
Ik ben op dit moment een vertaling van de sprookjes van Grimm aan het lezen, en ik ben blij als ik er nieuwe sprookjes in kan ontdekken. Eén van de minder bekende sprookjes is "de jeneverboom". Ook "Bonte pels" was een ontdekking voor mij. Ik veronderstel, dat er nog wel meer lekkers op me wacht, dus ik weet wat ik tijdens de Kerstvakantie kan lezen. En kinderachtig of niet, het sprookje is als literaire vorm erkend, en het biedt mij een uitweg als het leven op me afkomt.
Prettig eindejaar en een gelukkig 2013.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-56935602824360206482012-11-27T19:56:00.000+01:002012-12-20T10:33:53.437+01:00Tien jaar www.kimbols.beVandaag bestaat de website www.kimbols.be tien jaar. Deze site, gemaakt en beheerd door Kim Bols, is een interessant vertrekpunt voor wie vanalles wil weten over blinden en slechtzienden. Kim heeft tijdens de afgelopen tien jaar contactgegevens, artikels, gegevens van websites, ... en nog veel meer informatie verzameld, over blinde en slechtziende personen, instellingen, ... die zich inzetten voor blinden en slechtzienden.
Doordat Kim ook een tijd lang actief geweest is binnen anysurfer, is haar website toegankelijk en vlot in gebruik. Dit zorgt ervoor, dat iedereen met, of zonder, leesbeperking er confortabel kan rondsnuisteren.
Gefeliciteerd, Kim, met dit mooie resultaat, en hartelijk bedankt voor je jarenlange inzet om onpartijdig informatie te verzamelen / verstrekken.
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-12705872428614013922012-09-13T18:00:00.001+02:002012-09-13T18:00:35.944+02:00Jip en Janneke worden zestig jaar oudVandaag zijn Jip en Janneke, de populairste kleuters van Nederland, 60 jaar geworden. Ik heb het al eerder in m'n blog over Annie M.G. Schmidt, hun geestelijke moeder, gehad. Dat wat ik toen schreef, hoef ik dus niet te herhalen. Maar haar twee donderstenen van kinderen verdienen op hun verjaardag wél wat meer aandacht.
Volgens de reportage, die ik gisteren op de radio hoorde, verscheen het eerste verhaaltje over Jip en Janneke op 13 september 1952 in het Nederlandse dagblad "Het Parool". Pas later werden de verhaaltjes in boekvorm uitgebracht.
Jip is het jongetje (ik kon ze nooit uit elkaar houden), en Annie M.g. Schmidt vond haar inspiratie voor hem bij haar zoon. Janneke is zijn buurmeisje. Samen maken ze vanalles mee. Meestal zijn het doodgewone, dagelijkse dingen: ze spelen verstoppertje, rijgen kraaltjes, gaan op visite, vieren een verjaardag, ... Maar als je dat allemaal door de ogen van een stel kleuters bekijkt, worden het spannende avonturen. En soms loopt er iets mis, maar uiteindelijk loopt alles goed af. Ook moeder heeft, naast oma en opa, haar rol. Als ze moet ingrijpen, zegt ze volgens Wikipedia vaak "Dat mag volstrekt niet!". Aan duidelijkheid laat dit niks te wensen over. Ja, soms zijn onze bengels ook weleens stout.
In de radioreportage werd ook verteld, dat de Jip-en-Jannekeboekjes nog steeds uitgegeven en gelezen worden. Voor de grootouders en ouders is het pure nostalgie om ze terug te lezen, en blijkbaar smult het jonge volkje ook nog steeds van de korte verhaaltjes. Ik ken de twee bengels vooral van een hoorspel/musical, die we in de kleuterklas vaak beluisterden. Daarin spelen de twee kleuters winkeltje, leren ze hoe de telefoon werkt en brengen ze een cake naar oma. Tijdens hun wandeling naar oma en opa moeten ze een weg oversteken, en dan rukt Takkie, het hondje, zich plots los. Toen ik in Leiden studeerde, had ik een soepmok nodig. Mama kocht er eentje in de Hema, waarop Jip en Janneke afgebeeld stonden. Als ik die soepmok nu nog tegenkom, moet ik steeds terugdenken aan die fijne periode in Leiden.
Hopelijk blijven Jip en Janneke nog heel lang de lievelingen van groot en klein, en kunnen ze de tand des tijds nog lang trotseren.
Hartelijk gefeliciteerd, Jip en Janneke, met jullie zestigste verjaardag. Hopelijk mogen jullie nog vele generaties leesplezier bezorgen.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-14587896706460451552012-08-23T14:09:00.001+02:002012-08-23T14:09:19.998+02:00Een snikheet weekend in LeuvenTijdens de vorige week, en vooral tijdens het vorige weekend, hadden we snikheet zomerweer. Buiten was het meer dan 30 graden Celsius. Lieven en ik vonden het vééél te warm om 's namiddags buiten te komen. We hebben dus noodgedwongen een middagrust ingelast, net zoals dat in Spanje en andere Zuiderse landen gebruikelijk is. Alleen toeristen zijn zo gek om bij hoge temperaturen tussen 12 uur en 17 uur buiten rond te lopen. In het Zuiden weten ze wel dat de snikhete middagzon levensgevaarlijk kan zijn. Een zonneslag en/of hitteslag heb je snel te pakken, en zijn niet zonder gevaar.
Helaas is het ook niet simpel om bij dit weer een appartement koel te houden. Een raam openzetten maakt de zaak alleen nog erger, want de hete lucht stroomt gewoon naar binnen. Warm eten maken is dus liefst te vermijden.
Wat hebben we dan wél gedaan om het snikhete weekend zinvol door te brengen? We hebben het sowieso rustig aan gedaan: Lieven heeft veel kranten doorgenomen, naar het wielrennen gekeken, ... mails en andere dingen op de computer geraadpleegd, ... Ik heb liggen dutten, lezen, en ook wat mails bekeken. Als we actief waren, dan was dat vooral tijdens de voormiddag en in de late avond. We hebben voornamelijk koude schotels en broodmaaltijden gegeten, vergezeld van water of frisdranken. En tijdens onze zaterdagavondwandeling zijn we, op weg naar het Ladeuzeplein om nog wat van de Ladeuze Bells mee te pikken, een ijsje gaan eten. Ik moet zeggen, dat dat enorm smaakte. De Ladeuze Bells hebben me aangenaam verrast. Ik wist niet dat je met een beiaard zoveel nuances kan aanbrengen in een concert. Ik dacht, dat je bijvoorbeeld altijd even stil of luid kon spelen, en dus niet dezelfde mogelijkheden hebt waarover je bij een piano beschikt.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-31875154359266721992012-08-14T10:08:00.000+02:002012-08-14T10:08:46.525+02:00De Meyboomviering in LeuvenOp 9 augustus wordt er in Leuven een meyboom op de grote markt geplaatst. Met deze Meyboomviering herdenkt Leuven een oude vete tussen Leuven en Brussel, die dateert van 1213. De hele legende kan je terugvinden op www.meyboom.be , dus die ga ik hier niet uitschrijven. Ik wil het hier wel hebben over de editie, die dit jaar plaatsvond. Maar voordat ik dat kan doen, moet ik even iets zeggen over het jaartallenleven, een vriendenvereniging die sinds het einde van de 19de eeuw in Leuven bestaat.
In 1880 besloot een groepje mannen, die dat jaar 40 zouden worden, om zich samen voor te bereiden op hun 50ste verjaardag. Ze richtten een vriendengroep op, en gaven daarmee de aanzet voor het jaartallenleven in Leuven. Iedereen mag aansluiten bij een jaartal, dat opgericht wordt als de leden 40 worden. Er gelden maar 2 regels om te kunnen aansluiten: je moet allemaal in hetzelfde jaar geboren zijn, én je moet een man zijn. Vrouwen kunnen geen lid zijn van een jaartal, tenzij je als maraine gekozen wordt. Ieder jaartal heeft 1 maraine. Meer informatie vind je zeker op www.jaartallen.be .
Lieven is lid van "de mannen van 1969". Meer informatie vind je op www.mannen1969.be . Aangezien "de mannen van 1929" in 1974 de meyboom van Brussel gejat hebben, mag blok 9, dat zijn alle jaartallen die eindigen op een 9, zich om de meyboom bekommeren. 1969 is nu een actief jaartal, want ze zijn zich aan het voorbereiden op hun 50ste verjaardag, en dus organiseerde 1969 de Meyboomviering. De Meyboom van Leuven is een zilverberk, die met linten versierd en in stoet naar de grote markt gebracht wordt. Maar uiteraard is er ook een dranken- en eetstand van het actief jaartal, en daar heb ik een handje toegestoken.
Lieven en ik waren al om 9 uur 's morgens present op de grote markt, maar we konden niet echt helpen met het opzetten van de tenten of het installeren van de koeltogen en terrastafels. Het operationeel maken van zo'n stand is niet simpel. Je hebt een goed georganiseerde ploeg nodig om dat in korte tijd klaar te spelen. De mannen van 1969 zijn goed georganiseerd, en weten van aanpakken. Ze waren dus ruim op tijd klaar met het opstellen van de stand. Toen konden de glazen uitgepakt worden, en kwamen Lieven en ik in actie om ze te spoelen. Het weer was mooi, en dus vloeide de drank rijkelijk. Maar ik heb, ondanks alle drukte, geen glazen doen sneuvelen. Gelukkig waren er nog meer helpende handen, die het op erg drukke momenten van me overnamen. Toch had ik de indruk, dat er geen einde aan de glazenstroom kwam.
De animatie en de dranken- en eetstand waren die dag niet het belangrijkste. De Meyboom kreeg uiteraard alle aandacht. Rond 16-30 uur bereikte de Meyboom de grote markt, die voor die gelegenheid tot "meyboomplein" omgedoopt werd. En toen moest de Meyboom rechtgezet en in een voorafgegraven gat geplaatst worden. Dit alles moet voor 17 uur gebeurd zijn, of de Leuvenaars verliezen het recht om de Meyboom te plaatsen. En, ... Leuven heeft het tijdig klaargespeeld om de Meyboom recht te zetten.
Gelukkig is de vete tussen Leuven en Brussel, die de aanleiding vormde voor de Meyboomtraditie, tegenwoordig meer folklore dan realiteit geworden. Ook zijn er sinds 10 jaar verzoeningspogingen geweest. Op 28 juli 2012 werden deze verzoenings- en vriendschapsbanden tussen Brussel en Leuven bezegeld met het planten van een vriendschapsboom. Brussel kwam toen op bezoek in Leuven, en samenhebben ze aan de Dijleterrassen een jonge zilverberk geplant. Leuven heeft er dus niet alleen een boom, maar ook een toeristische bezienswaardigheid bij.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-26309354800601559562012-07-31T15:45:00.001+02:002012-07-31T15:45:23.249+02:00Juli 2012De eerste maand van de zomervakantie is bijna voorbij, en dus is het tijd om te vertellen, wat ik de laatste maand zoal uitgespookt heb. Ik ga het niet hebben over het zoeken naar een nieuwe job, wat niet wil vlotten. Maar ik wil wel vertellen, waarom het de afgelopen maand zo stil was op m'n blog.
Ook dit jaar gingen m'n ouders, Lieven en ik samen met tante Bi en m'n neef Bert op vakantie naar Nieuwvliet. Het weer was al ietsje beter dan vorig jaar: we hebben af en toe buiten een aperitief kunnen drinken en wat van de zon kunnen genieten. Wat de vogels betreft, die waren er ook, maar ik heb de kleine karekiet gemist. De kauwtjes en eksters waren talrijk aanwezig. Ik heb er wandelingen gemaakt en wat kunnen lezen.
Op Pottermore hebben ze ook niet stilgezeten: de afdelingsbeker werd uitgereikt, en de eerste hoofdstukken van "Harry Potter en de geheime kamer" werden beschikbaar gemaakt. Wat ik persoonlijk super vindt, is dat er geluidseffecten aan de pagina's van de Wegisweg werden toegevoegd.
Tijdens de warme, zonnige dagen heb ik geprobeerd om buiten in de zon wat te lezen, maar het boek is nogal saai, en ik raak er maar niet doorheen. Lieven en ik hebben ook vaak door Leuven gewandeld. Ik vrees alleen, dat de lekkere ijsjes en chips m'n lijn wel om zeep geholpen hebben. Gelukkig waren er ook lekkere kersen, waarvan ik gesmuld heb.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-79475036385309806512012-06-20T10:58:00.000+02:002012-06-20T11:04:33.605+02:00Een goed gevuld verjaardagsweekendTijdens het voorbije weekend hebben Lieven en ik m'n verjaardag gevierd. We hebben er zaterdag wel een druk programma van gemaakt.
Nadat Lieven van het boodschappen doen en een actie van z'n politieke partij terugkwam, hebben we samen deelgenomen aan een speciale rondleiding in het Museum M. In het kader van het project "Rijk der Zinnen" wordt daar iedere derde zaterdag van de maand een themarondleiding voor blinden en slechtzienden georganiseerd. Deze keer was het thema "smaakmakers", waarbij enkele schilderijen besproken werden die ons iets kunnen leren over eetgewoonten en voedselgebruik tijdens de 17e en 19e eeuw. De rondleiding werd afgesloten met een bierdegustatie. Tijdens het proeven kregen we ook meer uitleg over de geschiedenis van het bierbrouwen. Ik moet toegeven dat ik eerder een wijnliefhebber dan een bierdrinker ben. Maar wat ik geproefd en gehoord heb, heeft me verrast en geboeid.
Later die middag waren we samen uitgenodigd voor een dankfeest bij KVG. Het eten en de receptie waren verzorgd en lekker, het gezelschap aan tafel was boeiend. We hebben er een fijne avond gehad.
En op zondag was er een uitgebreid ontbijt, en na een verkwikkende wandeling waren er aardbeien en meloen. Ik vind het steeds jammer dat zulke weekends zo snel voorbij zijn.Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-17246652765553243422012-06-11T17:39:00.000+02:002012-06-11T17:39:36.921+02:00Leven als een god in de AuvergneTijdens de laatste week van mei gingen Lieven, m'n ouders en ik naar Frankrijk. We logeerden er in Blassac. Deze gemeente ligt, zoals je ook op wikipedia kan vinden, in het Franse departement Haute-Loire in de Auvergne, en maakt deel uit van het arrondissement Brioude. Het ligt vlakbij Lavoûte-Chilhac. <br />
<br />
We vertrokken op 26 mei om 6 uur 's morgens, en na een autorit van ongeveer 10 uur kwamen we op onze bestemming aan. Deze streek van Frankrijk is vooral bekend om z'n heerlijke kazen, wijnen en citroentaartjes. En daar hebben we dus van geproefd. Er zijn nog wat lekkernijen, zoals een aperitief met de naam Salers, honing, ... en een kruidenlikeur met de naam verveine, waarin citroenverbena de smaak en geur bepaalt. <br />
<br />
Ook is de natuur van deze streek prachtig. Het landschap is er bergachtig, er zijn nog veel weilanden, velden en bossen, en daardoor is de fauna er zeer divers. Je kan er vaak roofvogels in de lucht zien zweven, en ik heb m'n oren goed de kost gegeven. Lieven was blij dat er zoveel veldkrekels waren die haast onophoudelijk sjirpten. Ik heb er een koekoek, raaf, nachtegaal, veldleeuwerik, zanglijster, merel, ... en, tijdens een slapeloze nacht, een bosuil gehoord. Er waren nog meer vogels, maar de meeste kon ik niet benoemen, hoewel ik hun zang wel herkend heb. <br />
<br />
We hadden veel geluk met het weer. Als het regende, dan was dat 's nachts of als we binnen waren. Soms hoorden we de donder in de verte rollen, maar overdag konden we vaak buiten in de zon zitten. Behalve lekker eten en drinken, luilekker lezen in een tuinstoel, en genieten van de rust hebben we ook nog enkele omliggende stadjes en dorpen, zoals langeac, Brioude, Lavoûte, en Le Puy-en-Velay bezocht. In de omgeving kom je vaak de St.-Jacobsschelp tegen, want de route naar Santiago de Compostella loopt door deze streek. Zo kan je in Le Puy-en-Velay her en der gebouwen met die St.-Jacobsschelp op de gevel terugvinden, en in Brioude staat er een mooie basiliek, die ook op de route van de pelgrims ligt. Het was een zalige vakantie, die weer veel te snel voorbij was.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-13628467431780235092012-06-07T13:42:00.000+02:002012-06-07T13:42:22.144+02:00"De non" van Denis Diderot: een aanraderMogelijk vertelde ik eerder al op deze blog, dat ik m'n thesis schreef over drie auteurs die iets over blinden publiceerden? Mocht dat niet het geval zijn, dan is dat bij deze rechtgezet. De drie auteurs die ik bestudeerde, publiceerden hun teksten tijdens de 18de, en eerste helft van de 19de eeuw. Eén van deze auteurs, de eerste in de rij, is Denis Diderot. Wees gerust, ik ga hier niet m'n verhandeling publiceren. Maar Diderot verdient wel wat meer aandacht.
Denis Diderot (1713-1784) is vooral bekend geworden als eén van de 2 redacteurs van de "Encyclopédie ou dictionnaire raisonné des sciences, des arts et des métiers", en je kan over hem en die Encyclopédie zeker meer vinden op Wikipedia of in een goede bibliotheek. Maar ik heb zo'n vermoeden, dat er maar weinigen zijn die weten, dat Diderot ook enkele romans schreef. Eén ervan heb ik onlangs herlezen, en is een aanrader.
"La Religieuse", in het Nederlands vertaald als "De non" is een briefroman, die eigenlijk in oorsprong een grap was om een bevriend Markies terug naar Parijs te lokken. Meer wil ik er hier niet over vertellen, aangezien in de uitgave van 1999 de hele voorgeschiedenis van "De non" uitgebreid toegelicht wordt, en ik meer aandacht aan de inhoud van het boek wil besteden. De roman gaat over een jong meisje, dat door haar ouders gedwongen wordt om in het klooster te gaan. Ze wordt langzaam maar zeker in het klooster binnengeloodsd, maar als ze haar definitieve gelofte moet afleggen, weigert ze dat. Nadat ze thuis in haar kamer opgesloten wordt, en uiteindelijk verneemt waarom ze naar het klooster moet, aanvaardt ze dit. Ze treedt in een ander klooster in, en ontdekt daar, dat de moeder-overste een bekrompen, sadistisch mens is. De jonge non probeert haar gelofte via een proces te herroepen, maar dat is voor de moeder-overste een aanleiding om haar pesterijen nog meer op te drijven. Gelukkig wordt de jonge non gered, en hoewel haar kloostergelofte niet herroepen wordt, wordt ze verlost van het klooster waar ze zoveel ellende kende. In haar derde klooster maakt ze ook heel wat mee, ... Ik ga uiteraard het einde van de roman niet verklappen.
Deze roman is, hoewel hij in de 18de eeuw geschreven is, nog steeds goed leesbaar voor mensen uit de 21ste eeuw. Diderot zou, volgens sommigen, deze roman gebruikt hebben om zijn anti-clericale standpunten te verkondigen. Maar naar mijn bescheiden mening fulmineerde hij vooral tegen het gebrek aan vrije meningsuiting en het misbruik dat van kloosters gemaakt werd om het teveel aan meisjes (of jongens) binnen een familie weg te werken. Iemand dwingen tot een kloostergelofte als die persoon geen roeping heeft, vond Diderot vreselijk. Het ging in tegen de vrije wil van het individu. Dit is totaal tegengesteld aan de ideeën van de Verlichting, waar religieuze tolerantie en vrijheid van gedachten belangrijk waren. Diderot was bovendien een veelzijdig persoon, die een omnivoor was op het vlak van wetenschappen en kunsten. Hij wilde alles weten, en geen enkel onderwerp (geneeskunde, talen, wiskunde, ambachten, ...) ging hij uit de weg. De vertaler van deze editie van "De non" noemde hem een kwikzilveren geest, spontaan en veelzijdig. Hij was een gewone burger die van het volle leven genoot, en zich in geen enkel opzicht wilde laten beperken. Misschien verklaart dit alles nog beter, waarom hij een gedwongen kloosterleven verwerpelijk vond, en er een roman aan wijdde?
Mocht je deze roman willen lezen, neem dan de editie van 1999 (of een recentere editie). Op die manier ben je zeker dat je een goede vertaling te pakken hebt. Veel leesplezier!Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-3220627578082977262012-05-17T16:42:00.000+02:002012-05-17T16:42:59.855+02:00De internationale dag tegen holebihaatVandaag hoorde ik in het nieuws, dat 17 mei de internationale dag tegen holebihaat is. Lieven en ik zijn het eens met de protestmarsen die tegen holebihaat plaatsvonden. Tijdens de gay pride, waaraan we vorige zaterdag deelnamen, hoorden we zeggen, dat holebi's in 8 landen nog steeds de doodstraf riskeren als ze zich outen. In 50 landen kan je seksuele geaardheid aanleiding zijn voor korte of lange gevangenisstraffen.
Holebihaat wordt tegenwoordig vaak aan eén welbepaalde religie toegeschreven. Maar in ons landje hoeven ze echt niet zo neer te kijken op andere religies. Ik ben nog steeds de uitlatingen van aardsbisschop Leonard niet vergeten. En als ik mij niet vergis, beschouwt het Vaticaan holebi's nog steeds als zijnde geestesziek. Zolang dit niet wijzigt, steekt het Westen beter de hand in eigen boezem dan op andere culturen of religies neer te kijken.
Lieven en ik zijn allebei van mening, dat holebi's geen tegennatuurlijk gedrag hebben: als je iemand liefhebt en je geliefde met respect behandelt, is er niks verkeerds met je relatie. Het maakt ons niet uit wie wie liefheeft, zolang de beide partijen instemmen met wat er tussen hen gebeurt, en er geen dwang of dominantie wordt uitgeoefend. Wij vonden het dus een hele eer, dat we vorig jaar uitgenodigd werden voor een homohuwelijk. Wij voelden ons bevoorrechte getuigen, toen we de plechtigheid in het stadhuis mochten bijwonen.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-36581954409387549572012-05-09T16:32:00.000+02:002012-05-17T16:58:42.828+02:00Leuven verder verkennenTijdens het voorbije weekend ben ik, samen met een groep vrouwen, naar de Schouwburg in Leuven geweest. Tijdens onze 1e "ladies-only-day" kregen we er een rondleiding achter de schermen. Ik vond het boeiend om te zien waar de gegoede burgerij tijdens de eerste helft van de 20ste eeuw kwam dansen of naar een voorstelling kwam kijken. Hoe hoger je in de Schouwburg je plaatsje had, hoe lager je stond op de sociale ladder, en hoe minder luxueus je zitplaats werd. De gids liet ons bijna alle plekjes in de Schouwburg zien. Jammer dat we niet op de scène konden gaan kijken, want men was een voorstelling aan het voorbereiden.
Na de rondleiding achter de schermen kregen we een kop koffie of thee en een stuk taart aangeboden in de foyer. Ik moet zeggen, dat het er vlot inging.
Helaas was het geen mooi weer buiten, en had niemand zin om nadien nog iets te doen. De zomer laat inderdaad op zich wachten, en de lente bood tot nu toe ook nog maar weinig zonnige momenten.
Gelukkig hebben Lieven en ik tijdens het weekend van 1 mei wat van de schaarse zonnige dagen kunnen genieten. We hebben toen van de zon geprofiteerd om Leuven nog wat verder te verkennen. De romans van Jo Claes boden daarbij de nodige inspiratie. In deze romans loopt inspecteur Thomas Berg door Leuven, en soms brengen kunstwerken, plekken of historische gebeurtenissen hem op ideeën om een lopend moordonderzoek anders te gaan bekijken. Soms zorgen deze invallen of associaties zelfs voor een doorbraak in het moordonderzoek van dat moment.
Zo ontdekt Thomas Berg in "De blinde vlek" een standbeeld van Rik Poot, dat "de ontvoering van Europa" heet. Het staat, zowel in de roman, als in de realiteit, op het Provincieplein, vlakbij het Provinciehuis. En "De kever" van Jan Fabre, die op het Ladeuzeplein vlakbij de Universiteitsbibliotheek te vinden is, helpt Berg om zijn visie op het moordonderzoek in "het oog van de naald" bij te stellen.
Als je ook in het spoor van Thomas Berg of Jo Claes Leuven wil verkennen, dan vind je hier de titels van de boeken die ik al gelezen heb:
1: "de zaak Torfs";
2: "De Blinde vlek";
3: "Dood in december";
4: "het oog van de naald".
Veel leesplezier.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-36145041461556937132012-04-24T14:39:00.001+02:002012-04-24T14:39:23.160+02:00Pottermore ontdektSinds 14 april ben ik aan het gamen geslagen. Ik heb tot voor die tijd nooit veel belangstelling gehad voor games op de computer. Zelfs gezelschapspelen konden me nooit echt boeien. Maar sinds ik Pottermore ontdekt heb, ben ik erdoor gefascineerd geraakt.
Wat is Pottermore? Sorry als je geen Harry-Potterfan bent, dan zal de rest van deze bijdrage je niet interesseren, vrees ik. Pottermore is een website, waarop je een spel speelt, dat gebaseerd is op de Harry-Potterboeken. Kort gezegd doorloop je het verhaal van het eerste deel (de andere delen moeten nog uitkomen op de site, ze zijn nog niet geactiveerd), en wandel je door alle hoofdstukken van het boek. Tijdens het doorlopen van de hoofdstukken worden steeds meer dingen op de website geactiveerd.
Maar voordat je aan het spel kan beginnen, moet je je eerst registreren. Dat is op zich al een hele weg die je aflegt. Je moet een aantal gegevens, zoals geboortedatum, land, naam, ... opgeven, en dan kies je een gebruikersnaam. Deze gebruikersnaam is het enige dat andere spelers op de website van jou te zien zullen krijgen. Ze hebben geen toegang tot je echte naam of mailadres. Dit is uiteraard om jonge kinderen te beschermen, maar ik vind het wel lastig dat ik niet weet wie wie is, en wie je vriend wil worden. Ook kies je een paswoord, dat je, samen met de gebruikersnaam, toegang geeft tot de website. Nadat je geregistreerd bent, krijg je een mail met een link erin, om je inschrijving te bevestigen. Pas als dat gebeurd is, krijg je een tweede mail en kan je, met de link in deze mail, het spel beginnen. Je logt in met je gebruikersnaam en paswoord, en start, uiteraard, in hoofdstuk 1. Ieder hoofdstuk is ingedeeld in momenten, gebeurtenissen in dat gedeelte van het verhaal.
Wat kan je allemaal doen op Pottermore? Je kan allerlei extra informatie vinden, die niet in de boeken staat. J.K. Rowling vertelt je veel meer over de Duffelingen, over het lessenpakket op school, over Prof. Krinkel en Prof. Anderling, ... Maar al deze informatie moet je wel zoeken, en je moet er iets voor doen. Je krijgt het niet zomaar te lezen.
Verder heb je een hutkoffer, waarin je objecten kan verzamelen, zoals een wekker, een kaars, een zeeschelp, een koekje, een snoepje, een klassenoudstenbadge, een geheugensteen, een gouden snaai, ... Al deze dingen zijn in het verhaal verstopt, en je moet ze eerst aanklikken om ze te verzamelen. Hetzelfde kan je doen met chocokikkerkaarten, boeken, galjoenen (munten), ingrediënten voor toverdranken, ... Ieder object of boek dat je kan verzamelen, levert afdelingspunten op (ja, je moet je ook laten sorteren in een afdeling van de school in hoofdstuk 7). Maar voordat je zover bent, doorloop je alle hoofdstukken die aan hoofdstuk 7 voorafgaan. Je kan teruggaan naar een vorig hoofdstuk, maar je kan niet ineens van hoofdstuk 2 naar hoofdstuk 5 gaan, als je nooit 3 en 4 doorlopen en gespeeld hebt. In hoofdstuk 5 krijg je, als je je schoolspullenlijst en je sleutel kan vinden, toegang tot je kluis bij Goudgrijp. Daarin zit een startkapitaal van 500 galjoenen, waarmee je boeken en andere dingen kan kopen in de winkels van de Wegisweg. Je kan zelfs een huisdier kopen, maar dat huisdier doet voorlopig niks tijdens het spel, ik zie het zelfs nergens. Als je alle boeken en schoolspullen op je lijst gekocht hebt, ga je naar de winkel van Olivander. Je moet een 7-tal vragen beantwoorden, zodat de toverstok gekozen kan worden. Je hebt deze toverstok nodig om later allerlei dingen te kunnen doen, dus sla deze winkel niet zomaar over. Eens een toverstok jou gekozen heeft, ga je verder naar het einde van hoofdstuk 5 en het begin van hoofdstuk 6. In hoofdstuk 7 zal de sorteerhoed je in een schoolafdeling indelen. Ook die beslissing is definitief.
Behalve objecten verzamelen en het verhaal volgen, kan je ook toverdranken brouwen en duelleren. Als je dat goed doet, verzamel je afdelingspunten. Maar opgepast, als je toverdrank mislukt, kost dat punten, en als je je ketel laat smelten, moet je een nieuwe ketel kopen in de Wegisweg. Als je iets koopt in de Wegisweg, gaat er geld weg uit je kluis. Je leert dus ook hoe je een budget moet beheren.
Als je vrienden maakt op Pottermore, kan je duelleren met die vrienden, wat punten oplevert, en je kan hen ook cadeautjes sturen: een chocokikkerkaart, een toverdrankingrediënt, een toverdrank, ... Wat je als cadeautje geeft, verdwijnt uiteraard uit je hutkoffer. Je kan later blijkbaar teruggaan in het verhaal en het weggegeven object terug zoeken en verzamelen, maar dat levert je dan geen punten meer op.
En overal zitten extra's van J.K.Rowling verstopt. Houd je ogen dus open en, zoals Dwaaloog Dolleman het ooit zei: "Wees waakzaam!".
En, is dit heerlijks allemaal toegankelijk voor blinden en slechtzienden? Jammer genoeg niet. Ik zit constant te wisselen tussen internet explorer en google Chrome, want in internet explorer kan ik de objecten en andere verzamelbare dingen zien en activeren om ze te verzamelen, wat niet in Chrome kan. In internet explorer kan ik niet genieten van de geluidseffecten, wat in Chrome wél kan. Ik ben er nog niet in geslaagd om een toverdrank te brouwen of een tovenaarsduel aan te gaan. En, zoals gezegd, m'n huisdier is nergens te vinden. Uiteraard zit het niet in m'n hutkoffer, maar waar zit het dan wel? Ook lukt het me niet altijd om onmiddellijk verder te spelen, ik heb me bijvoorbeeld suf moeten zoeken voordat ik m'n schoolspullenlijst en sleutel voor Goudgrijp vond. En je moet die 2 dingen hebben om verder te kunnen spelen. Ik heb de problemen met de ontoegankelijkheid al gemeld aan Pottermore, en ik kreeg een antwoord terug, waarin gezegd werd dat ze met de RNIB, een Britse blindenorganisatie, samenwerken om de site toegankelijker te maken.
Als jij ook mee gaat doen op Pottermore en bevriend met me wil worden, mail je gebruikersnaam dan even privé naar me, zodat ik je de mijne kan sturen en we elkaar kunnen herkennen op Pottermore.
Veel Pottermore-plezier op www.pottermore.com !Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-6242618560448032922012-04-08T14:00:00.000+02:002012-04-10T11:41:38.644+02:00De Paasfeesten van LeuvenTijdens het Paasweekend wordt er in Leuven vanalles georganiseerd in het kader van de Paasfeesten. Dit jaar was het voor de 38ste keer dat dit doorging.
Gistermiddag trokken een aantal volksdans-, en volksmuziekgroepen in een stoet door de straten. Er waren enkele groepen uit het Leuvense bij, maar ook enkele internationale gasten: een Slovaakse, een Portugese en een Franse groep. Lieven en ik zijn tussen de wolken en wat regendruppels door een wandeling gaan maken. We gingen naar de Grote Markt, waar voor het gotische stadhuis de groepen verzamelden. Om 15.00 Uur lieten ze daar het beste van zichzelf zien. Daarna volgde er een eierenworp, waarbij het stadsbestuur paaseitjes strooiden. Lieven kreeg er 2 tegen de borst. Tijdens onze korte wandeling kwamen we 3 van onze kennissen tegen. Tja, met 2 witte stokken val je als koppel natuurlijk wel op.
De Paasfeesten van de stad Leuven omvatten nog wel meer activiteiten, maar wij hebben ze privé op een andere manier ingevuld. Gisteravond hebben we een lekker Paasmenu opgesmikkeld, vergezeld van bubbels bij het aperitief en een glaasje wijn bij het hoofdgerecht. Vanmorgen had de Paashaas (of de klokken, ik weet niet welke ploeg er dit jaar van dienst was) allerlei lekkers gebracht: paaseitjes, een chocoladen paaskip, ... Deze middag waren er ook verse aardbeien die we met smaak opgepeuzeld hebben. Mjammie! En morgen is er nog een dag!
Ik wens iedereen een Zalig Pasen.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-58646594551326530632012-03-28T10:29:00.002+02:002012-03-28T15:47:59.008+02:00Uitstap naar PlanckendaelLieven, m'n erg ondernemende vriend, neemt me overal mee naartoe. Zo hebben we niet alleen Leuven verkend. Dit weekend gingen we naar Planckendael.
Dit dierenpark ligt vlakbij Mechelen, en is de erg ruime, mooi aangelegde 2e locatie van de Zoo van Antwerpen. Zowel de zoo als Planckendael maken deel uit van de Koninklijke Maatschappij voor Dierkunde. Ik noemde Planckendael de 2e locatie van de Zoo, omdat ze eén en dezelfde directeur hebben.
Lieven en ik reisden niet alleen naar het dierenpark, het was een groepsuitstap. Tijdens de voormiddag brachten we onder begeleiding van een gids een bezoek achter de schermen, waarbij we ondermeer de keuken en een paar stallen bezochten.
Tijdens de namiddag kon iedereen op eigen houtje door het park wandelen. Sommige groepsleden bleven nog wat in het restaurant zitten, maar Lieven en ik vonden het veel te mooi weer om binnen te blijven. We gingen dus samen op pad. Ik heb vooral genoten van de wandeling door het park en de zon op m'n gezicht. Uiteraard waren ook de dieren er om van te genieten, maar helaas stonden de bordjes met informatie soms te ver van het wandelpad af. Lieven kon ze vaak niet goed lezen. Af en toe lieten de dieren zich ook horen. Maar als je dan voor hun domein of kooi stond, zwegen ze in alle talen. Oké, ik kan me best voorstellen dat het niet fijn is om je steeds maar te moeten laten bekijken door die rare bezoekers, die zich niet altijd weten te gedragen. Ik moest onwillekeurig terugdenken aan de scène uit "Harry Potter en de steen der Wijzen", waarin Dirk Duffeling een Boa Constrictor wil laten bewegen, en Harry Potter zich wel kan voorstellen hoe vervelend het is dat bezoekers steeds op het raam tikken om de boa wakker te maken. Maar als de bordjes met informatie té ver weg staan om te lezen, of de dieren zich niet laten zien of horen, is zo'n kooi voor mijn gevoel leeg. Het zou misschien handig zijn, als Planckendael een audiogids ter beschikking zou stellen, die je dan van de website kan downloaden en op een mp3-speler zou kunnen zetten. In zo'n audiogids zou men dan niet alleen de informatie van de bordjes kunnen opnemen, maar ook de geluiden die de dieren maken. Ik zou bijvoorbeeld niet kunnen zeggen welk geluid een giraf maakt. Op die manier kan je ook op eigen houtje door het park wandelen, of je trip naar het park grondig voorbereiden. De gidsen hoeven niet bang te zijn dat ze overbodig worden, want geen enkele brochure of audiogids kan een gids vervangen.
Vogels waren er in Planckendael ook in overvloed. De ooievaars waren er het best vertegenwoordigd. Hun geklepper vormde het leidmotief van de dag. En voor degenen die nu al lopen te speculeren, ik heb geen bestelling geplaatst. Ik vind, dat de ooievaars al genoeg werk hebben.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-20487715208876608172012-03-07T12:43:00.002+01:002012-03-07T12:43:55.424+01:00Spelletjes voor blinde / slechtziende kinderenDit weekend kreeg ik van een voormalige collega de vraag, of ik een website kende waar haar dochter spelletjes kon vinden om met blinde/slechtziende kinderen te spelen. Uiteraard zijn er de aangepaste gezelschapspelen, zoals mens-erger-je-niet, ganzenbord, kaartspelen, ..., die je o.a. in de spelotheek van de Brailleliga of de hulpmiddelendienst van Blindenzorg Licht en liefde kan vinden. Maar het leek me, dat ze naar spelletjes zocht die je met grotere groepen kan spelen. Oké, je kan in een grote groep ganzenborden of "trivial Persuid" spelen, zelfs het thuisspel is te doen, als iemand anders maar de pionnen verplaatst of de vragen voorleest. Maar door haar vraag werd ik teruggeflitst naar m'n kindertijd, en ben ik de spelletjes gaan opsommen, die we vaak in een kring speelden.
1: "ritme klaar?" : Dit is een spelletje om je geheugen te trainen en namen te onthouden. Je gaat in een kring zitten, en iedereen zingt samen "ritme klaar?", bij Ritme sla je eenmaal op de dijen, bij klaar klap je eenmaal in de handen. Stel dat ik begin: iedereen samen zingt "Ritme klaar?" Ik zeg: "Katty Christel". Iedereen: "ritme klaar?" Christel zegt: "Christel sofie". Iedereen: "ritme klaar?" Sofie: "Sofie, Danielle". ... Wanneer iemand zich vergist of te lang naar een naam moet zoeken, valt die af. Wanneer iemand anders een afgevallene noemt als kandidaat, wordt dat als een
vergissing beschouwd. Wat niet als vergissing beschouwd wordt, is het naar jezelf terugspelen: "Katty Katty". Iedereen blijft in de kring zitten, ook wie afgevallen is. Het is dus zaak om zo min mogelijk vergissingen te maken, zodat je het spel kunt uitspelen. Je gaat door, totdat er maar eentje overblijft. Dit is een leuk spelletje, als je groep minstens uit 8-10 personen bestaat. Hoe groter de groep, hoe moeilijker, en hoe langer het duurt, voordat het spel uit is. Als de groep te klein is, is er geen lol aan.
2: Muziekpakket : Een groot pak wordt in een kring doorgegeven, zolang de muziek speelt. Als de muziek stopt, moet degene die he pak vasthoudt een papier van het pak verwijderen en een opdracht uitvoeren die op het pak geplakt is (onder het verwijderde papier), ... Opdrachten kunnen zijn: een liedje zingen, een mop vertellen, ... Het leukste is, als er uiteindelijk iets in het pak zit, dat je kan delen met de groep: koekjes, snoep, ... Je kan spelletjes in dat spelletje stoppen: een quizvraag zou b.v. ook een opdracht kunnen zijn. Zorg wel, dat iedereen in de groep het pakket mag ontdoen van een stuk pakpapier, want terwijl de opdracht wordt uitgevoerd, wordt het spel gestopt tot de opdracht uitgevoerd is. Zodra de opdracht klaar is, zit iedereen weer in de kring en begint de muziek opnieuw. Degene die laatst het pakket had, mag het doorgeven. Ik denk wel, dat bijna iedereen het spel kent?
3: Quizzen : Een geluidenquiz of muziekquiz is ook altijd fijn om te doen. Je kan uiteraard een samengestelde quiz maken met smaaktests, geluidenronde, muziekronde, ... Tijdens de laatste Kerstavond hebben we in familiekring gequizd. Toen was er een geluidenronde, een muziekronde en een "wie ben ik"-ronde. Als bonus kwam er ook een ronde, waarbij we chocolade moesten proeven, en er eén bepaald merk uit moesten pikken.
4: "zit cocootje goed?" : Dit is een spelletje waarbij je als speler stemmen moet herkennen. De groep zit in een kring (eventueel verplaatst iedereen zich, nadat de speler even buiten is gegaan). Cocootje komt geblinddoekt binnen, hij/zij gaat de kring in, en gaat bij iemand op schoot zitten. Dan stelt hij/zij de vraag: "Zit cocootje goed?" Degene die Cocootje op schoot heeft, beantwoordt de vraag liefst met veranderde stem. Want als Cocootje kan raden op wiens schoot hij zit, wordt die Cocootje. Kan Cocootje niet raden op wiens schoot hij zit, dan moet cocootje verder op schoten gaan zitten, totdat hij juist raadt. Als cocootje het goed raadt, wordt dit te kennen gegeven met een streling over de wang, zoniet met een kleine, voorzichtige kneep in de dij of billen. (Ja, wij speelden dit voor het Dutroux-tijdperk, toen kon dat nog.)
5: Standbeeld : Iedereen danst op muziek. Als die stopt, blijft iedereen onbeweeglijk staan in de laatste houding die aangenomen werd. Zodra je beweegt, val je af.
Misschien bestaat er inderdaad wel een website waar je dit soort beschrijvingen van spelletjes kan vinden. Maar eigenlijk kan bijna elk spelletje dienen, als het maar niet te visueel is. In onze leefgroep hebben we bijvoorbeeld ook "stoelendans" gespeeld. Ik ben er zeker van, dat ook anderen zich nog spelletjes als deze uit hun kindertijd kunnen herinneren?Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1065632652095840242.post-7332596228248015622012-03-01T13:48:00.000+01:002012-03-01T16:10:44.509+01:00Een héél simpel recept voor uiensoepVorig weekend heb ik weer eens iets nieuws uitgeprobeerd in de keuken. Ik meende, dat we nog een pakje soepgroenten in de diepvriezer hadden, en dus kocht Lieven een paar uien. Toen bleek dat het pak diepgevroren groenten wokgroenten waren, wilde ik uiensoep maken.
Ik had helaas m'n kookboek niet bij de hand, en surfen op het internet leverde diverse recepten op. Vele van de genoemde ingrediënten hadden we niet, of ik wist niet goed hoe ik eraan moest beginnen. Uiteindelijk heb ik dan maar een hulplijn "sos-mama" opgebeld. Zij gaf me het volgende, erg simpele recept:
Snipper de uien (ik nam ongeveer 4 middelgrote uien) en doe ze in een pot om ze te laten stoven. Voeg er water en bouillon aan toe, en laat een 30-tal minuten koken. Kruiden met wat peper. De liefhebbers kunnen er kaas in doen, ik houd daar niet van. Je kan er uiteraard nog allerlei andere kruiden, zoals tijm, laurier, nootmuskaat ... aan toevoegen, maar ik heb het bij het bovenstaande recept gelaten.
Een keukenprinses zal ik waarschijnlijk nooit worden. Daar heb ik me al mee verzoend. Maar Lieven en ik vonden deze eerste poging toch lekker.
Bedankt, sos-mama, voor de tip.Unknownnoreply@blogger.com0